Het team, de opdracht en een eerste kennismaking.

Hallo iedereen, vandaag is het zo ver: onze eerste blog! In deze blog vertellen we kort wie wij zijn, wat de opdracht is en over ons eerste kennismaking met een kind met autisme.

Het team

Ons team bestaat uit drie leden: Cedric, Maurice en Tine. Drie studenten Interaction Design aan LUCA School of Arts in Genk. Cedric en Maurice zitten in het derde jaar, Tine is een schakelstudent. Hoe deze wegen elkaar kruisen? Via de module Participatory Design. Een kortlopende module in het derde jaar waarin de klas in drie teams verdeeld wordt.

De opdracht

Onze opdracht is om gedurende de korte module een interface te maken voor kinderen met autisme. Dit kadert binnen een groter project met de naam THE! Design for Autism. Hiervoor werken we samen met een gezin waarin een kind is met autisme. Het gezin waar wij mee werken bestaat natuurlijk uit een mama en een papa, deze noemen we doorheen de blogs Marie en Frederik. Zij hebben samen twee zoontjes die we doorheen de blogs Ruben en Sam noemen. Dit doen we om de anonimiteit te bewaren van het gezin. Ruben is de oudste zoon, hij heeft autisme en is ook het kindje waarvoor we deze interface in eerste instantie ontwerpen.

Eerste kennismaking met Ruben

Met een klein hartje vertrokken we met ons drie richting Oelegem, natuurlijk niet voordat we een goede bakker zijn gepasseerd voor een lekkere croissant. Met een croissant in de hand zijn we klaar om te vertrekken. Na een goede rit van een dik uur komen we aan in Oelegem. Meteen stoten we op een probleem: we vinden het huis niet! Met wat zoeken en hulp van de andere groep komen we goed aan. Ruben staat ons al op te wachten samen met zijn papa Frederik! Mama Marie zit binnen, de broer is naar school.

Ruben begroet iedereen, vriendelijk en is meteen aan het vertellen: sociaal. Dat viel ons meteen op, op voorhand was ons verteld dat mensen met autisme dat niet zijn. Een vooroordeel wat we meteen van tafel konden vegen. We nemen plaats aan tafel, Ruben aan de kop, zo kan hij iedereen goed zien. Wat hij ook ziet is dat de deur op een kiertje open staat. Hij staat op en doet deze meteen toe, zo klaar om er aan te beginnen.

Elke student moest een powerpoint slide maken over zichzelf. Zo konden Marie en Frederik met Ruben overlopen wie er langs komt. We beginnen dan ook met deze papieren uit te delen, zo heeft Ruben meteen een beeld van de foto die hij kent bij de persoon die er echt zit. We worden ondertussen meteen verwend door Frederik met koekjes en koffie.

Onze aanpak

Na het uitdelen van de papieren starten we met onze aanpak om dit gesprek op gang te trekken. We kozen ervoor om een vriendenboekje te maken, deze geven we aan Ruben. Hij vult het samen met papa in, het ijs is gebroken. We komen meteen al interessante dingen te weten over Ruben en op basis van de antwoorden kunnen we andere vragen stellen. Het vriendenboekje rolt over in een interessant gesprek waarin Quinten van alles aan ons toont:

•        Het weekschema
•        De emotiemeter
•        Zijn ontbijtpotje
•        Zijn tablet

Ruben toont zijn schema

Ruben's tablet

Dan krijgen we een rondleiding van Ruben, hij toont ons zijn kamer en zijn grote trost: de trein. Hij toont ons het rijmpje dat zijn papa heeft gemaakt om te weten wanneer hij in welk bed slaapt. Zo weet hij wanneer hij bij mama, papa of broer mag slapen. Dan toont hij de badkamer. Hier hangen ook enkele schema’s zodat hij weet wat hij moet doen om zich klaar te maken in de ochtend om naar school te gaan of in de avond om te gaan slapen.

Slaap schema

Ruben's kamer

Ochtend en avond routine

Na deze rondleiding van Ruben komen we terug allemaal samen aan de tafel. Enkele studenten hadden de tijd genomen om even alleen met Marie of Frederik te praten, andere namen de tijd om Pistache (de kat) te leren kennen. We hebben allemaal de benen gestrekt, nu terug even zitten. Ruben toont ons nu zijn drukvest, deze doet hij aan tijdens de overgangsfases. Door de drukvest op te blazen met het pompje krijg je het gevoel van een knuffel. Dit brengt Ruben tot rust. Deze rust gaat al snel over in enthousiasme om het volgende groepje dat langs komt. De bel gaat, daar zijn ze, wij moeten gaan.

In de volgende blog beschrijven we wat we nu exact hebben geleerd uit dit eerste bezoek. Tot Snel!

Cedric, Maurice & Tine